دوستداران فیلم متوجه خواهند شد که بسیاری از سبک های جواهرات کلاسیک قدیمی بسیار خاص هستند، در واقع، بیشتر آنها جواهرات عتیقه هستند. جواهرات عتیقه کلاسیک دارای ویژگی های مشترک هستند: مواد گرانبها، حس قوی تاریخ، و سبک های منحصر به فرد.
جواهرات عتیقه متعلق به جواهرات هنری است و بیشتر جواهرات عتیقه ای که در حال حاضر در جهان در گردش است، در آن زمان خوب است که نشان دهنده روند مد عصر خود است. آنها نه تنها کلاسیک و زیبا هستند، بلکه آثار هنری کمیاب هستند که دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی زیادی هستند. از برخی جهات نمی توان ارزش هنری این جواهرات عتیقه را دست کم گرفت. امروز Xiaobian شما را به نگاهی به جواهرات آنتیک با زیبایی کلاسیک در دوره های مختلف می برد.
دوره ویکتوریا (1837-1901)
در زمان سلطنت ملکه ویکتوریا سبک های مختلف جواهرات رایج بود. جواهرات اوایل دوره ویکتوریا (1837-1861) ماهیت رمانتیک داشتند. در اواسط دوره ویکتوریا (1861-1880)، با مرگ شاهزاده آلبرت، جواهرات عزاداری با جواهرات سیاه مانند یشم زغال سنگ رایج بود. جواهرات اواخر دوره ویکتوریا (1880-1901) تمایل به سبک و شیک بودن داشتند. جواهرات عتیقه انعکاسی از فرهنگ گذشته دوره ویکتوریایی است، زمانی که طراحی از عناصر آشوری باستان، یونان باستان، اتروسک، روم، مصر، گوتیک و رنسانس الهام گرفته شده است.
دوره ادواردین (1900-1915)
جواهرات ادواردین به خاطر سبک «گلدسته» خود که معمولاً یک تاج گل با روبان و پاپیون است، شناخته شده است. این سبک از جواهرات از زیور آلات قرن 18 گرفته شده است، طرح های بسیار مجلل، که اغلب توسط ثروتمندان برای نشان دادن ثروت خود استفاده می شود. زنان طبقه بالا (مانند الکساندرا، شاهزاده خانم ولز) از جواهرات به این سبک تزئینی استفاده می کردند. در این دوره، نقره اغلب با پلاتین در جواهرات جایگزین می شد، نتیجه پیشرفت های تکنولوژیکی بود که به این معنی بود که جواهرات در کار با فلز ماهرتر بودند. در جواهرات این دوره عقیق، مهتاب، الکساندریت، الماس و مروارید در طراحی مورد پسند بوده و تولیدکنندگان علاوه بر بهبود روند وجهی، به کیفیت سنگ نیز توجه ویژه ای داشته اند. الماس‌های رنگی کمیاب و گران‌قیمت که در محیطی استادانه پلاتین قرار گرفته‌اند، متمایزترین تم دوران ادواردی هستند.
دوره هنر دکو (دهه های 1920 و 1930)
جواهرات آرت دکو پس از جنگ جهانی اول ظهور کردند و در تضاد با حساسیت اثیری سبک عصر هنر نو و ظرافت ظریف سبک گلدسته بودند. الگوهای هندسی جواهرات آرت دکو ظریف و ظریف هستند و استفاده جسورانه از رنگ های متضاد - به ویژه سفید (الماس) و سیاه (عقیق راه راه)، سفید (الماس) و آبی (یاقوت کبود) یا قرمز (یاقوت) و سبز ( زمرد) - عمل گرایی پس از جنگ را به خوبی منعکس می کند. این طرح تحت تأثیر نگین‌های حکاکی شده مغول بود، پلاتین در این دوره بسیار محبوب بود و الگوهای انتزاعی و طرح‌های براق و ساده نیز به یک مد تبدیل شدند. این روند جواهرات تا آغاز جنگ جهانی دوم در سال 1939 ادامه یافت.
دوره یکپارچهسازی با سیستمعامل (دهه 1940)
در اوایل دهه 1940، به دلیل استفاده زیاد از پلاتین در ارتش، جواهرات اغلب از طلا یا رزگلد ساخته می شدند. منحنی های حجاری شده پررنگ آن دوره معمولاً در الماس ها و یاقوت های کوچک (اغلب سنگ های مصنوعی) یا سنگ های دانه بزرگ ارزان تر مانند سیترین و آمتیست دیده می شود. جواهرات در اواخر دهه 1940 منعکس کننده رونق پس از جنگ بود، با طرح های الهام گرفته از اشیاء مکانیکی مانند زنجیر دوچرخه و قفل و همچنین نقوش گل و کمان که زیبایی زنانه را نشان می داد و کاربردهای پرزرق و برق بیشتری برای سنگ های قیمتی رنگی در این دوره کشف شد.
دوره قرن بیستم (دهه 1990)
دهه 1990 به اندازه دوران ادواردین پر رونق بود و مسابقه ای دوباره برای الماس های کمیاب، گرانبها و سنگ های باکیفیت در جریان بود. برش های جدید با تکنولوژی بالا مانند برش Princess و برش Raydean معرفی شدند و علاقه مجدد به روش های آسیاب قدیمی مانند برش ستاره، برش گل رز و برش قدیمی معدن وجود داشت. همچنین تعدادی تکنیک جدید برای تنظیم سنگ های قیمتی، مانند تنظیم مخفی و تنظیم کشش الماس وجود داشت. نقوش پروانه و اژدها، و همچنین سبک های آرت نوو کمی خاکی، در این مرحله از جواهرات بازگشتند.
با گذشت زمان، یافتن این نکته که جواهرات عتیقه هدیه ای از زمان خوش هستند، کار سختی نیست و زیبایی درخشان و هرگز محو نمی شود، که این اهمیت مجموعه هنری جواهرات نیز هست. امروزه طراحی جواهرات مدرن نیز تا حدودی تحت تاثیر جواهرات عتیقه قرار گرفته است و طراحان با ویژگی های جواهرات در دوره های مختلف تاریخی آشنا می شوند و مدام در آثار نوآوری می کنند تا زیبایی بیشتر جواهرات را به نمایش بگذارند.
زمان ارسال: ژوئیه-04-2024